Natuur in de Stad

Eveneens te zien in het Darwinpark: prachtige slobeenden.

Ik vermoed dat de snavel van Donald Duck geïnspireerd is door die van de slobeend.

Sinds enkele maanden worden er regelmatig 2 mannelijke mandarijneenden gezien in het Darwinpark.

Vanmorgen zwommen ze achter ons huis.

Zeg nu zelf, hier heeft de natuur zichzelf toch weer eens overtroffen in kleurenpracht?

In de Heemtuin van Zaandam zijn afgelopen weken onder andere de volgende jonge vogels uitgevlogen:

Verder ook jonge boomkruipers, koolmezen, meerkoeten, merels, roodborstjes, staartmezen, waterhoentjes, wilde eenden, winterkoninkjes, zanglijsters en zwarte kraaien.

Van een aantal vogelsoorten weten we dat ze in de Heemtuin broedden, maar hebben we nog niet kunnen vaststellen of ze zijn uitgevlogen, van andere soorten weten we dat ze nog broeden of hun jongen nog verzorgen.

Voor een actueel overzicht kun je deze lijst van broedvogelsoorten in de Heemtuin bekijken.

De exotische Rode Amerikaanse rivierkreeft krijgt steeds meer natuurlijke vijanden.
Onlangs zag ik een kuifeend een kreeft vangen en verorberen.

Andere mij bekende bekende predatoren van rivierkreeften zijn de blauwe reiger (en waarschijnlijk ook andere reigersoorten), fuut, zilver- en mantelmeeuwen, ijsvogel en ekster (en mogelijk ook andere kraaiensoorten).

De lente is de tijd van het nieuwe leven.
Jonge dieren waar je maar kijkt…

Ergens halverwege de maand maart, nam een paar halsbandparkieten zijn intrek in een oud spechtennest.

In de betreffende boom bevinden zich 3 zichtbare nestopeningen boven elkaar. De onderste 2, oude spechtengaten, zijn door halsbandparkieten bezet, de bovenste, meer een scheur, door kauwen.

Regelmatig stak het halsbandparkietvrouwtje haar kop uit het onderste nest, waarbij opviel dat haar verenpak er bepaald “sub-optimaal” uitzag.

Het halsbandparkietenpaar in het onderste nest had het regelmatig aan de stok met de kauwen uit het bovenste nest, waarbij ze elkaar wederzijds lastigvielen.

Na een week of 2 liet het halsbandparkietvrouwtje zich niet meer zien, en werden de “inbraakpogingen” van de kauwen steeds frequenter.

Mijn vrees dat het vrouwtje, gezien haar toch al ongezond ogende verschijning, was overleden, was gelukkig onterecht, na 3 weken kwam ze warempel weer naar buiten, inmiddels ook zonder staartveren.

Broeden is topsport, petje af…

Nu maar hopen dat we spoedig jonge halsbandparkieten in de nestopening zullen zien.

Na 12,5 jaar afwezigheid, zag ik onlangs weer een blauwe halsbandparkiet op het vogelvoer:

Als de temperatuur het toelaat, laten de kleine watersalamanders zich weer aan het wateroppervlak zien.

Kleine blauwe reigers worden groot…

Deze was vanmorgen druk bezig naast het ouderlijk nest om de vleugels te oefenen.

Kleine broer of zus was al druk aan het imiteren, al zal die waarschijnlijk nog iets langer moeten oefenen:

In de lente gieren de hormonen door het lijf van veel dieren, de gelegenheid om ze te fotograferen, ze hebben het veel te druk met elkaar om op het publiek te letten.