Zondagochtend stond ik te kijken hoe een halsbandparkiet zijn jong aan het voeren was.
Plotseling hoorde ik geritsel in de takken boven mij, en aan de bladeren was te zien dat er iets naar beneden tuimelde.
Nog net op tijd greep de “tuimelaar”, een jonge merel, zich vast aan de onderste tak, waar hij/zij wat verbaasd om zich heen keek.
Even later kwam vader merel al aan met een snavel vol wormen om deze avonturier vol te proppen.
