Zo’n 30 jaar geleden, aan de voet van de zuidfranse Pyreneeën, hoorde ik tijdens een wandeling een zoemend geluid, als van een machine. Toen ik de bron van het geluid vond, viel ik bijna om van verbazing: duizenden kolibrievlinders op een veld vol bloemen. Ik heb er uren liggen genieten van beeld en geluid, en anderhalve film vol geschoten (met film was je wat zuiniger dan met megabytes). Thuis gekomen zag ik dat mijn camera deze diertjes zelfs met z’n kortste sluitertijd (1/1000e seconde) niet scherp op de foto had gekregen.
Sindsdien hoopte ik op een herkansing.
Vandaag was het zover, in de duinen bij Heemskerk.
Maar howel met 1/3200e seconde de vleugels nu beter zichtbaar zijn, blijkt het vrij lastig om goed scherp te stellen op dit ongelooflijk beweeglijke beestje.
Vliegende libellen moeilijk? Een peuleschil vergeleken bij kolibrievlinders!
Ik hoop nog vele herkansingen te krijgen.
